Standpunten
Standpunt Vaccineren Nederlandse Vereniging voor Kinderneurologie
De Nederlandse Vereniging voor Kinderneurologie (NVKN), waar alle kinderneurologen in Nederland bij zijn aangesloten, adviseert ouders hun kinderen te laten vaccineren volgens het schema van het Rijksvaccinatieprogramma.
Vaccinaties zijn bewezen effectief in het voorkomen van ernstige, soms dodelijke ziekten.
Dankzij de vaccinaties in het Rijksvaccinatieprogramma komen ernstige ziekten zoals polio, difterie of tetanus vrijwel niet meer voor. Sinds de start van het Rijksvaccinatieprogramma in 1957 zijn 9000 kinderlevens in Nederland gered en zijn nog veel meer handicaps, alleen al 4000 verlammingen door polio, voorkomen.
Door de effectiviteit van de vaccinaties kan het zijn dat de ernst van de ziekten waartegen we vaccineren door ouders niet meer wordt herkend en krijgt de angst voor bijvoorbeeld bijwerkingen soms de overhand. Dat is een zorgelijke ontwikkeling.
Hersenvliesontsteking is voor vrijwel iedereen nog wel een bekende ziekte. Door meer recent ingevoerde vaccinaties tegen Haemophilus influenzae, pneumokokken en meningococcen (de bacteriën die een hersenvliesontsteking veroorzaken) zien wij als kinderneurologen veel minder vaak kinderen met een hersenvliesontsteking. Een hersenvliesontsteking is een zeer ernstige aandoening waar kinderen door kunnen overlijden, doof of anderszins gehandicapt door kunnen raken.
Levensverhalen van kinderen die een hersenvliesontsteking hebben doorgemaakt of ouders die een kind hebben verloren aan een hersenvliesontsteking kunt u lezen op https://www.deelditnietmetjevrienden.nl/. Twee van de verhalen kunt u hieronder lezen.
Een hersenvliesontsteking is niet, zoals soms wordt gesuggereerd, een gemakkelijk te behandelen aandoening. Vaak wordt een hersenvliesontsteking pas na uren of dagen herkend doordat een kind eerst een ‘gewone griep’ lijkt hebben of wanneer een hersenvliesontsteking in de nacht begint en een kind pas in de ochtend wordt gezien. Soms verloopt een infectie razendsnel. Dan heeft de bacterie al schade aangericht en kan een behandeling te laat komen. Sinds de invoering van de vaccinatie tegen meningococcen C in 2002 is het aantal ziektegevallen door dit type bacterie sterk afgenomen van bijna 300 in 2001 naar nu minder dan 10 per jaar.
Bijwerkingen
Zoals elk medicijn en elke medische handeling kennen ook vaccinaties bijwerkingen. Deze bijwerkingen zijn over het algemeen mild en voorbijgaand en veel minder ernstig dan de ziekte waartegen gevaccineerd wordt. Soms is het moeilijk om onderscheid te maken tussen daadwerkelijke bijwerkingen of klachten die ook zouden zijn ontstaan als de vaccinatie niet zou zijn gegeven. Een voorbeeld hiervan is vermoeidheid. Vermoeidheid komt zowel voor bij kinderen/pubers die wel als die niet gevaccineerd zijn.
Over bijwerkingen staat onterecht veel bang makende informatie op internet. Aan vaccinaties wordt bijvoorbeeld een toenamevan autisme, astma of eczeem toegeschreven. Er is echter geen enkel bewijs dat vaccinaties de kans op deze aandoeningenvergroten.
Vaccineren doen we ook voor de veiligheid van ons allemaal
Wij vinden het noodzakelijk dat ouders hun kinderen blijven vaccineren, zodat er niet onnodig kinderen ernstig ziek worden, beschadigd raken of overlijden. Bovendien zorgt een hoge vaccinatiegraad voor groepsimmuniteit. Door groepsimmuniteit zijn ook de kinderen beschermd die nog te jong zijn om te vaccineren of die een verminderde afweer hebben door een ziekte of behandeling.
Voorlichting
Kinderneurologen vinden het net als jeugd- en kinderartsen belangrijk dat alle ouders betrouwbare en volledige informatie krijgen over de ziekten waartegen wordt gevaccineerd, de effectiviteit van de vaccinaties en over de bijwerkingen die op kunnen treden. Ouders kunnen dan op basis van feiten beslissen of zij hun kind laten vaccineren. Met vragen over vaccineren moeten ouders altijd terecht kunnen bij een jeugdarts.
Ons advies is duidelijk
De NVKN is, net zoals de Vereniging van kindergeneeskunde in Nederland (NVK), de European Academy of Paediatrics en de American Academy of Pediatrics van mening zijn dat vaccineren volgens het Rijksvaccinatieprogramma in het belang is van alle kinderen.
Juni 2019
Bronnen:
- Effect of vaccination programmes on mortality burden among children and young adults in the Netherlands during the 20th century: a historical analysis. Van Wijhe et al. Lancet Infect Dis 2016; 16(5):592-598
- Het Rijksvaccinatieprogramma. Meer angst voor de prik dan voor de ziekte. De rol van de kinderarts en jeugdarts. Ter Horst et al. Praktische pediatrie mrt 2018
https://www.deelditnietmetjevrienden.nl/brent
Brent is de zoon van Ingrid en Hans; een sociale en frisse jongen van nog net geen 16 jaar, zeer sportief en getalenteerd. Hij is de jongste in het gezin met nog twee zoons. Brent overlijdt van de ene op de andere dag in het ziekenhuis. Pas na zijn dood wordt de oorzaak vastgesteld: bloedvergiftiging als gevolg van een meningokokkeninfectie. De ouders en broers nemen het verdriet om dit levensgrote verlies mee in hun verdere leven. Het heftige, korte ziekteverloop van Brent verraste hen volledig; zijn kerngezonde hart en longen vielen ineens uit. Reanimatie van Brent mocht niet meer baten. Het was in een half uur voorbij.
Lees hier wat zij andere ouders op het hart willen drukken.
Nooit ziek
Onze zoon was nooit ziek. Vrijdags kreeg hij ineens hoge koorts met een stevige hoofdpijn. Niet alarmerend, want er heerste griep in Nederland. Even in bed uitzieken, zo leek het. Zaterdag sliep Brent wel wat en hing wat op de bank. ‘s Middags hebben we samen voetbal gekeken op tv. Hij had zoals altijd een mening over spelsituaties. Wel zag Brent eind van die middag wat grauw en werd futloos.
Op een gegeven moment kreeg hij een enorme pijn aan zijn voet. Zo erg dat hij er niet op kon staan. Hij ging bijtijds naar bed en Ingrid besloot bij hem op de zolderkamer te slapen. Zo kon er niets gebeuren als hij ’s nachts via de steile trap naar beneden moest.
Die nacht woelde Brent in zijn bed en voelde zich beroerd. Toen hij de tweede keer naar het toilet moest, ging het echt fout; hij kreeg een soort stuiptrekking en zakte ineens in elkaar. We besloten de huisartsenpost te bellen. Brent had geen vlekken op zijn lichaam en kon zijn kin op zijn borst doen, signalen die kunnen wijzen op een bloedvergiftiging of hersenvliesontsteking Na enig aandringen door ons, besloten we direct naar het ziekenhuis te gaan, Brent was inmiddels matig aanspreekbaar.
Reanimatie
Brent liep nog zelf, met hulp van ons, het ziekenhuis in. Het was zondag heel vroeg in de ochtend. Eenmaal binnen had hij amper nog een polsslag. Er werd direct een artsenteam bij elkaar getrommeld. We belden onze zoons, die zijn direct in een taxi gesprongen en naar ons toegekomen. Na wat onderzoeken en prikken, stopte Brents ademhaling. Die kregen de artsen weer onder controle, maar even later hield zijn hart ermee op.
De artsen zeiden na een lange reanimatie: “we moeten ermee stoppen, het heeft geen zin meer.” Wat er dan door je heen gaat! Voor het roesje zeiden we nog tegen hem: ‘we zien je straks weer!’ Hij knikte nog. Het voelde als verraad. We waren compleet in shock. Brents broers hebben hem niet meer levend gezien, zo snel ging het allemaal.
Meningokok is een sluipmoordenaar. Je ziet het niet aankomen.
Onderzoek
Na zijn overlijden is er uitgebreid onderzoek gedaan. Dit wees uit dat bloedvergiftiging door de meningokok de oorzaak is geweest. We hebben verschillende huisartsen en kinderartsen gevraagd of wij in het ziekteproces iets gemist hebben. Allemaal zeggen ze dat ze ons met die griepachtige verschijnselen terug naar huis hadden gestuurd. Het gebeurt ineens, zonder waarschuwing. Wij en familie waarmee we de jaarwisseling hadden gevierd, zijn direct daarna gevaccineerd. Als deze vaccinatie er eerder was geweest, had Brent waarschijnlijk nu nog geleefd. Zat hij nu in zijn eindexamenjaar VWO met een toekomst voor zich.
Het kan iedereen overkomen. Echt iedereen en je kunt het overal oplopen.
Gemis voor het leven
Je leven staat ineens stil. Niets is belangrijk meer. Hoe moeten we verder? Kunnen we dit wel? We zijn een hecht gezin, we zijn met vijf. We blijven altijd met z’n vijven.
Het is een loodzware weg van leren accepteren en samen als gezin, partners, een nieuwe weg vinden om het leven weer toe te laten en te waarderen. We lopen ons eigen pad. Brent is altijd bij ons. In de tegenwoordige tijd. Maar oh, wat wordt hij gemist!
https://www.deelditnietmetjevrienden.nl/terry
Terry was dol op voetbal. Tot voor kort was hij minstens vier keer per week op het voetbalveld in Castricum te vinden. Maar nu zit hij in een rolstoel. Door een hersenvliesontsteking zal hij misschien nooit meer kunnen lopen. Maar opgeven doet hij niet.
Boze droom
De dokters weten het niet; ze durven geen voorspellingen te doen over mijn herstel. Misschien dat ik ooit weer opsta uit deze rolstoel. En weer zonder hulp of rollator kan lopen. Weer staand kan douchen. Of fietsen. Maar nu moet ik het doen met deze wielen. Het is bizar als ik terugdenk aan september vorig jaar, toen ik nog gewoon kon voetballen, rennen, traplopen. Wie had toen gedacht dat ik een paar weken later bij alles hulp nodig zou hebben? Het voelt gewoon nog zo onwerkelijk. Alsof ik ieder moment wakker kan worden uit een boze droom.
Alarmbellen
Ik heb de meningokok opgelopen tijdens een schoolreisje in Oxford, Engeland. Dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Toen ik weer thuis was, kreeg ik koorts. Mijn ouders maakten zich toen nog niet zoveel zorgen; ik was gewoon moe van de schoolreis. Toen ik zieker werd, ben ik naar de huisarts gegaan. Zij dacht dat het een buikgriepje was. Pas toen ik ineens niet meer kon horen, gingen de alarmbellen rinkelen. De ambulancebroeders vertrouwden het niet en zijn direct met me naar een groot ziekenhuis gereden. Dat is waarschijnlijk mijn redding geweest.
Toen ik ineens niet meer kon horen, gingen de alarmbellen rinkelen.
Op een briefje
Bijna 3 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen, waarvan de eerste 6 dagen in coma. Ik weet daar niets meer van. Toen ik wakker werd, kon ik nog steeds niet horen. Ook praten en zien lukte niet goed. En ondertussen wist ik nog stééds niet wat ik mankeerde. Gelukkig wisten de dokters dat wél. Mijn ouders hebben op een briefje geschreven dat ik besmet was geraakt met de meningokokbacterie en lieten me dat zien. Ik schrok enorm, want had op tv gehoord over deze ziekte. Daar kon je aan doodgaan toch? Gelukkig was ik er nét op tijd bij, ik ben door het oog van de naald gekropen.
Kamer in de tuin
Na een revalidatie van 4 maanden ben ik blij dat ik thuis ben. Met mijn ouders en zusje, in mijn eigen omgeving, met vrienden in de buurt. Maar hetzelfde als vroeger is het niet. Ik kan bijvoorbeeld niet naar mijn eigen kamer boven; we hebben geen traplift. Ik slaap dus in de woonkamer, achter een gordijn. Gelukkig wordt er nu een kamer voor mij in de tuin gebouwd, zodat ik weer een plek voor mezelf heb. Ik wil gewoon dóór met mijn leven, die bacterie heeft nu genoeg kapot gemaakt.